پاسخ این سوال این است: «احتمال دارد.»

کمبود
بعضی از ویتامین ها و مواد معدنی در بدن انسان می تواند باعث نشانه های
افسردگی در فرد شود. بنابراین چنانچه افسردگی به این علت باشد، خوردن مکمل
های غذایی حتماً به شخص کمک می کند و بر عکس، اگر افسردگی شخص دلایل دیگری
داشته باشد، خوردن ویتامین ها و مکمل های غذایی کمکی نخواهد کرد. البته
مطمئناً به امتحانش می ارزد و خوب است که شخص قبل از مصرف داروهای
ضدافسردگی، ابتدا برای مدتی از مکمل های غذایی به مقدار کافی استفاده کند.

در زیر با برخی از ویتامین ها و ارتباط آنها با افسردگی آشنا می شویم.

ویتامین ب- کمپلکس

ویتامین های ب-کمپلکس برای سلامت
هیجانی و ذهنی، نقش اساسی دارند. این ویتامین ها در بدن ما ذخیره نمی
شوند. بنابراین باید روزانه در رژیم غذایی ما گنجانده شوند. ویتامین های ب
توسط الکل، شکر، نیکوتین و کافئین از بین می رود. در نتیجه، تعجبی ندارد
که بسیاری از مردم دچار کمبود این نوع ویتامین هستند.

یافته های جدید درباره ارتباط ویتامین های ب- کمپلکس و افسردگی به قرار زیر است:

• ویتامین ب-1 (تیامین ):

مغز
انسان از این ویتامین برای کمک به تبدیل قندخون به سوخت و عامل محرّک
استفاده می کند و بدون آن، مغز به سرعت بدون انرژی می ماند.

این
امر می تواند به خستگی، افسردگی، تندخوئی، زودرنجی، اضطراب و حتی فکر
خودکشی بیانجامد. کمبود ویتامین ب-1، همچنین می تواند باعث مشکلات حافظه،
کم اشتهایی، بیخوابی و اختلالات گوارشی گردد. مصرف کربوهیدراتهای تصفیه
شده، مثل شکر، نیاز ویتامین ب-1 بدن را تامین می کند.

• ویتامین ب-3 (نیاسین ):

سرانجام
کشف شد که بیماری پلاگر ( pellagra ) که روان پریشی و زوال عقل از جمله
نشانه های آن است، به دلیل کمبود نیاسین بروز می کند. هم اکنون بسیاری از
محصولات غذایی حاوی نیاسین هستند و بیماری پلاگر تقریباً ریشه کن شده است.
کمبود ویتامین ب-3 می تواند باعث بیقراری، اضطراب و نیز کند ذهنی و کم
تحرکی گردد.

• ویتامین ب-5 (اسیدپانتوتنیک ):

نشانه
های کمبود این ویتامین عبارتند از خستگی، اضطراب مزمن وافسردگی. ویتامین
ب-5 برای ایجاد هورمونها و استفاده از اسیدهای آمینه و استیل کولین (
acetylcholine ) شیمیایی مغز که به کمک هم از انواع خاصی از افسردگی
جلوگیری می کنند مورد نیاز است.

• ویتامین ب-6 (پیریدوکسین ):

این
ویتامین به پردازش اسیدهای آمینه که عناصر سازنده تمام پروتئین ها و برخی
از هورمونها هستند، کمک می کند. این ویتامین همچنین در تولید سروتونین،
ملاتونین و دوپامین مورد نیاز است. کمبود ویتامین ب-6 که البته بسیار نادر
است، باعث آسیب رساندن به سیستم ایمنی بدن، ضایعات پوستی و آشفتگی ذهنی می
گردد. کمبود این ویتامین گاهی در افراد الکلی، بیمارانی که دارای نارسائی
کبدی هستند، و خانمهایی که از قرص های ضدبارداری استفاده می کنند، بروز می
کند. بسیاری از متخصصان تغذیه عقیده دارند که اغلب رژیم های غذایی، به
مقدار بهینه و کافی این ویتامین را تامین نمی کنند.

• ویتامین ب-12 :

به
دلیل اهمیت ویتامین ب-12 در تشکیل گلبولهای قرمز خون، کمبود آن به مشکلاتی
در اکسیژن رسانی که به کم خونی خطرناک موسوم است، منجر می شود. این اختلال
می تواند باعث تغییر حالت مداوم، پارانویا (بدگمانی ) ، تحریک پذیری،
گیجی، زوال عقل ، توهّم زدگی یا شیدایی و سرانجام به دنبال آن کم اشتهایی،
سرگیجه، ضعف، نفس تنگی، تپش قلب، اسهال و احساس سوزش در اندامهای انتهایی
مثل دست و پا گردد. کمبود این ویتامین پس از یک دوره طولانی پیش می آید
زیرا در کبد انسان برای سه تا پنج سال ذخیره وجود دارد. هنگامی که کمبود
ویتامین ب-12 در فردی بروز می کند، معمولاً به خاطر کمبود آنزیمی است که
باعث جذب آن در روده می شود. به دلیل آن که با بالارفتن سن از مقدار این
آنزیم کاسته می شود، افرد مسن بیشتر در معرض کمبود ویتامین ب-12 هستند.

• اسیدفولیک :

این
ویتامین ب برای ترکیب DNA مورد نیاز است. رژیم غذایی نامناسب و عوامل
دیگری مانند بیماری، الکلیسم و نیز مصرف داروهای مختلفی چون آسپرین، قرص
های ضدبارداری، باربیتورات ها و داروهای ضد تشنج، در کمبود اسیدفولیک
دخالت دارند. مصرف این ویتامین مخصوصاً به خانم های باردار توصیه می گردد.

ویتامین ث

کمبود ویتامین ث مستقیماً باعث
افسردگی می گردد که باید با استفاده از مکملهای غذایی به برطرف کردن آن
پرداخت. استفاده از مکملهای غذایی خصوصاً پس از اعمال جراحی و بیماری های
التهابی اهمیت دارد. اضطراب، بارداری و شیردهی نیز نیاز بدن به ویتامین ث
را افزایش می دهند. لازم به تذکر است که مصرف آسپرین، تتراسیکلین و قرص
های ضدبارداری، ذخیره بدن را به انتها می رساند.

مواد معدنی

کمبود برخی از مواد معدنی نیز می تواند باعث افسردگی گردد.

• منیزیم :

کمبود
منیزیم باعث بروز نشانه های افسردگی و همچنین گیجی، بیقراری، اضطراب،
توهّم و انواع مشکلات جسمی می گردد. اغلب رژیم های غذایی شامل منیزیم به
مقدار کافی نیستند و استرس نیز به شدّت، مقدار منیزیم موجود بدن را کاهش
می دهد.

• کلسیم :

کمبود کلسیم بر روی سیستم مرکزی اعصاب تاثیر می گذارد. سطح پائین کلسیم باعث ناآرامی، دلهره، تندخوئی، زودرنجی و بی حسّی می شود.

• روی :

کمبود
روی در بدن به بی احساسی ، بی اشتهایی، سستی و خواب آلودگی منجر می شود.
با پائین آمدن سطح روی در بدن، ممکن است میزان مس بدن به سطح سمّی افزایش
یابد و باعث پارانویا (بدگمانی ) و ترس و وحشت گردد.

• آهن :

افسردگی
غالباً نشانه ای از کمبود آهن مزمن است. از دیگر نشانه های کمبود آهن می
توان به ضعف عمومی، سستی و بی حالی، خستگی، کم اشتهایی و سردرد اشاره کرد.

• منگنز :

این فلز برای استفاده مناسب
از ویتامین های ب-کمپلکس و ویتامین ث مورد نیاز است. منگنز همچنین در
تشکیل اسیدهای آمینه نقش دارد و به همین دلیل، کمبود آن می تواند به کاهش
سطح ناقل های عصبی و در نتیجه افسردگی منجر شود. این فلز به تثبیت قندخون
و جلوگیری از تغییر حالت های مداوم نیز کمک می کند.

• پتاسیم :

کمبود پتاسیم معمولاً به افسردگی، گریانی، ضعف و خستگی منجر می شود.

ترجمه : کلینیک الکترونیکی روان یار

منبع

* Can Vitamins Help Depression , Nancy Schimelpfening,

http://depression.about.com/cs/diet/a/vitamin.htm